MOTÖRHEAD
album: Iron fist (1982)
I'M THE DOCTOR
I know the way you feel I know it ain´t too good
I know it feels like there´s detergent in your blood
But don´t you worry, gonna make you feel alright
I´m gonna lift your black depression, help you through the night
I´m your man, you know I´ll help you if I can
Cos I´m your Doctor
I know you´re desperate, I really sympathise
I see the morbid horror flicker in your eyes
But rest assured I´m gonna help to ease your pain
I´m gonna put a thousand tiny implants in your brain
I´m your boy, I´ll make you undulate with joy
Cos I´m the Doctor
Don´t get too depressed, I´ve found a way to help your case
A little hypodermic sends you into outer space
You´ll feel much better when you take these little pills
I´m gonna give you 60 bottles, I believe in overkill
Heart attack, you know you´re never coming back
Cos I´m the Doctor
http://www.imotorhead.com/index2.htm
-benvinguts - welcome - bienvenidos - bienvenus - willkommen - ようこそ - benvenuti - bem-vindo - ongi etorri - 欢迎 - witam -
Friday, 31 March 2006
spontaneous single people brainstorming (SSPB)
ho ho ho! yesterday a great great evening came to the life of some of us. It was that kind of unexpected great evenings talking and saying silly things mixed with deeper thoughts.
The main brainstorming session (SSPB) within the evening-chatting-session (until the people at the bar-bakery were closing) was about ideal partner/candidate (for either weekend/long relationship) of the opposite sex. Hard times to believe ideal candidates exists or, rather they won't come across our way....
The Candidate to whom i'll put a cross in my ballot (or write the name, depending on the kind of electoral system....): good person (in extinction), with a healthy sense of humour (the more you laugh, the happier you are and the less problems there would appear in the relationship, no matter what it is like), interesting and somehow a bit odd/freak (in a good sense), respectful, with interiorised sense of democracy and justice (sounds weird...), somebody with whom i share some interests...not much more... None of us demanded too much.
SSPB...we felt somehow positive and less worried about our singlehood afterwards. And if not, at least we laughed a lot.
Tags_Etiquetes:
events + others
Friday, 17 March 2006
transvallesà exprés
Vet aquí la RENFE...el pa nostre de cada dia. Ahir els usuaris vesprencs vàrem poder gaudir d’una ruta alternativa, la transvallesana, per motius desconeguts (que sempre són aliens a la pròpia RENFE). En comptes d’anar directes, com cada dia, per la línia entre Bcn i Girona, Maçanet, Sant Celoni i demés...no pas! Més estona al tren pel mateix preu (el comentari d’alguns viatgers era que ens donaven l’oportunitat d’aprofitar el preu del bitllet de tren estant més estona voltant en tren per la xarxa de rodalies). Bé, la qüestió es que vàrem recórrer totes les estacions de Montcada i Reixach, potser menys l’habitual de la nostra línia, Montcada i Reixach, pròpiament (què boniques Montcada Bifurcació i Montcada i Reixach Sta. Maria o similar...sobretot de nit, que no es veia res, com aquell que diu..). Des de les Montcades se suposava que haviem de tornar a Mollet St. Fost...i d’aquí prosseguir el trajecte amb normalitat (bé, la pobra gent que volia anar a la Llagosta havia d’esperar un tren direcció Vilanova/Bcn...). De sobte una estació desconeguda, una mica semblant a la de Mollet St. Fost...però nooooooo!!!! Érem a Cerdanyola Universitat...Amb la tonteria, 1 hora per anar de Pg. De Gràcia fins a Mollet St. Fost. Però vaig estar llegint i mirant uns apunts de japonès...tot i que era una mica difícil de vegades, perquè s’establí comunicació entre els desconeguts que anaven en els seients més propers: la dona equatoriana (que hauria d’haver agafat un altre tren de no haver anat a enviar diners als fills a Equador), una dona gran amb el nét, que no parava quiet (cantant la mítica cançó “Una plaaaaata d’enciaaaam, ben amaniiiida, ben amaniiiiida, una plaaata d’enciaaaaam, ben amaniiida amb oliiii i saaaal...”, fins que s’adormí profundament), i l’home més aviat gran parlant amb tothom i oferint carmels halls (fa por que els desconeguts ofereixin coses), frustrat per no haver agafat un tren semidirecte cap a Cerbère. És una habilitat de la renfe quan no funciona bé o hi ha problemes aliens a la companyia (mal temps, alguna cosa a les vies, accidents, suïcides que opten per llençar-se als trens...)...la gent estableix alguna mena de comunicació i sembla per un moment que hàgim sortit de la fredor de la vida urbana d’incomunicacions i desconfiances.
Tags_Etiquetes:
events + others,
happy objects_coses mutants
Monday, 13 March 2006
pastelito pantera rosa 1966-2006
Por casualidad encontré en el diario Metro del pasado jueves 9 de marzo, perdida por la tercera página, la noticia de que el pastelito rosa mutante de la pantera rosa (mítico) cumplía 40 años (otra cosa a sumar a las entradas de este blog con referencias al año 1966). Me pregunto si en los inicios el rosa era igual de mutante que décadas más tarde...(quizás fuera demasiado agresivo para aquellos tiempos) y estoy segura que el packaging tenía más encanto que los últimos, con una pantera rosa con walkman y auriculares. Rosa chicle chillón que reclama todas las miradas. A partir de los años 80 ya empezamos a estar más curados de espanto por las cuestiones cromáticas de los alimentos y además eran los tiempos del auge del horterismo, pero en los años 60 y 70? Pues bien, como una servidora, el pastelito en cuestión nació en Granollers (qué honor!...tendría que ser un hijo predilecto de la ciudad/pueblo ya...pero ya y los lugareños tendríamos que decir...soy del mismo lugar que el mítico pastelito casi-radioactivo...corriendo el riesgo de ser mirados de manera extraña)...y los nacidos en el 66, lo mismo..."nací el mismo año que el pastelito pantera rosa" ...dándose la ventaja de parecer más jóvenes pues no es fácil creer que tal "manjar" haya cumplido 40 años.
En los últimos años siempre pensé que había dejado de existir tal creación “gastronómica”, pero hasta que hace mucho, unos pastelitos de la pantera rosa me guiñaron un ojo desde su estante (era un caprabo y hacía sol). Pensaba que habían desaparecido como los dibujos animados de la pantera rosa de los domingos por la tarde, hace bastantes años. El reencuentro. Fíjate!..aún los venden! Pero ya queda poco de aquella cultura de los pastelitos que eran intrusos en dietas sanas...de la que viví, al menos, a mediados-finales de los 80. Pastelitos para casi todas las series de dibujos, con cromos y otras pijadas, como las manos pegajosas de los phoskitos (aquellas manos de colores que se quedaban adheridas sobre todo a los cristales)...pijadas que se acumulaban con las que regalaban con los packs de yogures, por no hablar de los huevos de chocolate kinder y los que eran imitaciones..ah! y las calcomanías de los diminutos que recuerdo de algunos chicles...Y con cuatro cromos y cuatro tonterías ya nos entreteníamos ... y con el color rosa del pastelito de la pantera rosa, ya nos emocionábamos.
En los últimos años siempre pensé que había dejado de existir tal creación “gastronómica”, pero hasta que hace mucho, unos pastelitos de la pantera rosa me guiñaron un ojo desde su estante (era un caprabo y hacía sol). Pensaba que habían desaparecido como los dibujos animados de la pantera rosa de los domingos por la tarde, hace bastantes años. El reencuentro. Fíjate!..aún los venden! Pero ya queda poco de aquella cultura de los pastelitos que eran intrusos en dietas sanas...de la que viví, al menos, a mediados-finales de los 80. Pastelitos para casi todas las series de dibujos, con cromos y otras pijadas, como las manos pegajosas de los phoskitos (aquellas manos de colores que se quedaban adheridas sobre todo a los cristales)...pijadas que se acumulaban con las que regalaban con los packs de yogures, por no hablar de los huevos de chocolate kinder y los que eran imitaciones..ah! y las calcomanías de los diminutos que recuerdo de algunos chicles...Y con cuatro cromos y cuatro tonterías ya nos entreteníamos ... y con el color rosa del pastelito de la pantera rosa, ya nos emocionábamos.
Tags_Etiquetes:
1960es,
happy objects_coses mutants,
ideas_tècniques
Saturday, 4 March 2006
Too old for decorer style, too young to keep being a kind of modern hermit

Tags_Etiquetes:
Asia
Subscribe to:
Posts (Atom)